Հովհաննէս Ասպետ։ ՄԵՌԵԼՈՑ

18 Սեպտեմբեր 1967

Դառնօրէն կու լայ հոգիս, 

Անոր մարող սրտին վրայ. 

Շուտով կը ծածկուի շուրջս,

Աշուն մը դեռահաս 

Թարշամած ծաղիկներով։

Ո՜վ հիմա նա կը ևևջէ անշշունջ,

Իր հարսանեկան 

Սպիտակ հանդերձներուն մէջ,

Խ՜որ սեւ հողին տակ.

Բայց նա դեո կ՛ապրի խ՜որ սրտիս մէջ.

Մինչդեռ իր հոգեացած էութիւնը 
Միացաւ սուրբ հրեշտակած 
Երջանկայար խումբին։

Ափսո՜ս այլևս չկայ նա,

Սէրը՝ հրայրք աղջկան,

Ու իր քաղցրութիւնը անբաւ. 
Կ՛զգամ որ իր լուո հոգւոյն ընղմէջէն, 
Դեո կը տանի իր հետ իմ յոյսերը բոլոր։

Իրիկուան այս երկարող պահերուն մէջ լռին,

Կեանքի անգուտ տուայտանքները 
Ո՜րքան կը տրտմեն իմ հոգին, 
Ու հանդարտօրէն անդիմադրելի մորմոքներ, 
Կը բերեն աչքերուս թոյլ կաթիլներ արցունքի։

Օ՜ իմ քաղցր հոգիակ, իմ միակ սէրը կեանքիս,

Ա՜ւաղ ղուք հրահրուած մարեցաք.

Մինչ անդին իր պարտէզին, 
Ծաղիկներն ա լ կը խամրին մի աո մի, 
Կարմիր վարդերուն հետ աշունի ...

Ա՜խ, հոգիս իր լուո դամբանն է։

Հովհաննէս Ասպետ 
Վերի բանաստեղծութիւնը «Սիրոյ Քնար » ի մէջ մաս կը կազմէ.

Nancy Kricorian: Letter to James

This morning after you left

I slept until the phone rang,

and I let it ring. Then

the woman upstairs threw water

down the fire escape, which set

the pigeons off. I was hoping

a few of them got clean.

Sleep again, and dreams that

our house was besieged by starving

cats. I set bowls outside both

doors, filled with heavy cream.

My mother hung over the house

like a great bat, that kind

of shadow, that kind of fear.

But when finally I couldn’t sleep

any more, I had some cereal like

we do each morning, and thought

it sounded funny, one bowl and one

spoon. Some mornings the spoon

against your teeth bugs me, but

living with someone is like that.

Originally published in The Mississippi Review, Spring 1991

Celeste Snowber: Bodypsalm for Remembering back your Passion

Remember back the body

flames in the belly

calling one to live

as each day is the first and the last

Your life is a precious

entity of cells and blood

quirks and sentences of glory

Remember back the passion

don’t let the awe

slip from your fingers

toes, hips, pelvis and voice

Draw back into presence your own calling

for what you are meant to do and be

on this glorious planet

coupled with the paradox of terror and beauty

It is not only the earth

which needs greening

but your own precious soul

sometimes lost in the meetings, emails or laundry.

Remember back all of you

messy and unpredictable

veins pulsing with a hopefulness

to thirst for more.

Hunger is your spiritual director

Coming in all forms –

discontent or agitation

Press on to what is nudging you

breathing you back into

inhabiting your own body

The calling of your life

lies at the door

waiting for you.

Celeste Nazali Snowber

Celeste Snowber: the marrow of longing

Click to watch a video presentation of this poem, performed by the author.


longing resides in the marrow

an ache for a land I do not know

terrain inside the cavities

of my chest, asking to be

made familiar with the territory

of a place where one knows

b e l o n g I n g

she spoke of a land she never knew

over and over again I heard the

tales of leaving when one or two years old in genocide

as if time had passed and she was ten or twenty

longing for a land was bred in my mother

perhaps her parents ached for the Armenia

they left, and even the beauty of Cambridge, Massachusetts

could not equal what was in their cells

the body has a way of knowing roots

place of viscera – soles of feet are souls

knowing where earth has raised them

I am a child raised between land and sea

borders between is where I find home

an ache is still reaching inside to find

the earth in my body

my body in the earth

Longing is the passage

it is not to be fixed

but to recognize what is always

present on the inside.

Celeste Nazali Snowber

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ ԱՆԴԱՄ ԸՆՏՐՈՒԵՑԱՒ ԹՈՒՐՔԻՈՅ «ՓԷՆ»Ի ՊԱՏՈՒՈՅ ԽՈՐՀՈՒՐԴԻՆ

Գոհանակութեամբ կը տեղեկանանք որ Համաշխարհային Գրողներու Միութեան՝ ՓԷՆի Թուրքիոյ կեդրոնը կատարեց իր Ընդհանուր Ժողովը, ինչպէս նաեւ Պատուոյ Խորհուրդի եւ վարչութեան ընտրութիւնները։

Ընդհանուր Ժողովը տեղի ունեցաւ Իսթանպուլ, Մայա–Ճիւնէյթ Թիւրէլ թատրոնի հանդիսասրահին մէջ, որուն իրենց բազմահոծ մասնակցութիւնը բերին Թուրքիոյ գրական ու մամլոյ աշխարհին ներկայացուցիչները։

Ընտրութիւնները տուին հետեւեալ արդիւնքները։ Պատուոյ խորհուրդի որպէս անդամ ընտրուեցան թերթիս աշխատակից, բանաստեղծ Իգնա Սարըասլան, ինչպէս նաեւ թուրք գրականութեան եւ մամուլի երկու նշանաւոր անուններ՝ Ատնան Էօզեալչընէր եւ Տէնիզ Գավուքճուօղլու։

Յիշեցնենք թէ Իգնա Սարըասլան երրորդ անգամ ըլլալով կ՚ընտրուի այս պատուաբեր եւ հպարտացուցիչ պաշտօնին։ Իսկ Վարչութեան կազմը բաղկացաւ հետեւեալ անուններէ։ Նախագահ՝ Զէյնէպ Օրալ, անդամներ՝ Հալիլ Իպրահիմ Էօզճան, Թիւլին Տուրսուն, Թարըք Կիւնէրսէլ, Զէյնէպ Ալիյէ, Մարիօ Լէվի եւ Հայտար Էրկիւլէն։ Ընդհանուր Ժողովի աւարտին հրատարակուեցաւ գաղափարի եւ արտայայտութեան ազատութեան վերաբերեալ համապարփակ եւ խիզախ հաղորդագրութիւն մը։

Ընտրութեան արդիւնքները եւ Ընդհանուր Ժողովի հաղորդագրութիւնը լայնօրէն տեղ գտան թուրք եւ օտար մամուլի էջերուն, ինչպէս նաեւ համացանցային լրատուութեան միջոցներուն մէջ։

Ջերմօրէն կը շնորհաւորենք մեր սիրելի աշխատակից ու հանրայայտ բանաստեղծ Իգնա Սարըասլանը։

Մարմարա օրաթերթ

Դանիէլ Վարուժան։ Ձօն

Եղեգնեայ գրչով երգեցի փառքեր.

—Քեզի ընծա՜յ, իմ հայրենիք —
Սօսեաց անտառէն էի զայն կըտրէր…
—Քեզի ընծա՜յ, հին հայրենիք —
Եղեգնեայ գրչով երգեցի քուրմեր.
Ընդ եղեգան փող լո՜յս ելանէր։

Եղեգնեայ գրչով երգեցի կարօտ.

—Ձեզի ընծա՜յ, հայ պանդուխտներ—

Ան տարաշխարհիկ բոյսի մ՚էր ծըղօտ…

—Ձեզի ընծա՜յ, հէգ պանդուխտներ—

Եղեգնեայ գրչով երգեցի հարսեր.

Ընդ եղեգան փող ո՜ղբ ելանէր։

Եղեգնեայ գրչով երգեցի արիւն,

—Ձեզի ընծա՜յ , սուրի զոհեր—

Ան ծլած էր մոխրի մէջ իբրեւ կընիւն…

—Ձեզի ընծա՜յ, կրակի զոհեր—

Եղեգնեայ գրչով երգեցի վէրքեր.

Ընդ եղեգան փող սի՛րտս ելանէր։

Եղեգնեայ գըրչով որբ տունս երգեցի.

—Քեզի ընծա՜յ , հայր ալեհեր—

Ցամքած աղբիւրէն մեր զայն յօտեցի…

—Քեզի ընծա՜յ, մայր կարեվէր—

Եղեգնեայ գրչով օճախս երգեցի,

Ընդ եղեգան փող ծո՛ւխ ելանէր։

Ու պայքա՜ր, պայքա՜ր, պայքա՜ր երգեցի.
—Ձեզի ընծայ, հայ մարտիկներ—
Գրիչս եղաւ անթրոց սըրտերու հնոցի…
—Ձեզի ընծա՜յ, քաջ մարտիկներ—
Եղեգնեայ գըրչով վըրէժ երգեցի.
Ընդ եղեգան փող բո՛ց ելանէր։

ԳՐԱԿԱՆ ՑՈԼՔԵՐ, 5, Դանիէլ Վարուժան, Սարսուռներ-Ցեղին Սիրտը, Հատուածներ. Վենետիկ, Սուրբ Ղազար, Մխիդարեան Հրատարակութիւն. 1944։

Literary Quote for January 2015

Անոնք, որ գիրք մը կը տպեն, նեցուկ կը կապեն մեր հոգիին խորտակուած սիւներուն։

Յակոբ Օշական

«Զուարդնոց», 1930, թիւ 7 

Gregory Djanikian: After the First Snow

As if in a dream,

you suddenly find yourself walking

in a still country

of snow and moon and trees,

cold and uncomfortable,

blindly pushing

as if your life depended on it

to shelter somewhere on the far side of a field,

or to a place half-conceived,

or perhaps forgotten,

and you find yourself looking down, focusing

on nothing

but the hypnotic, even movements of your stride

and the snow-covered boots

that fall on nothing but snow,

and as you chart your next

turn, you begin to realize that only

your movement

distinguishes you

from this ambush of stillness,

the arrangement of parts, each still

in itself, uncommunicative,

the collapse of motion,

relativity, proportion, order,

and as the mind abandons

the grace and fluidity of motion,

your movements become irregular

and unattractive,

and you begin to stiffen, grow tired,

and gradually,

as you feel your own weight

tottering

above your legs, you begin

to submit, and before the last turn,

near a cluster of bare, empty-headed

trees, stop,

and let all resistance pass out of you,

and as your mind stretches toward that expanse

from where you could have come,

the snow begins to shape itself around you

and you become a part of the whiteness

and the cluster

yet wholly distinct and still

as if in a dream,

as if you had never seen this place

of snow, of moon, of trees, here

as though nothing were yours,

not even

the slight sounds

of your breathing.

Զոհական։ ՕՐ ՄԸ ԵԹԷ . . .

Օր մը եթէ, Տէ՛ր, չկարենամ ա՛լ՝
Թիւերու հանգոյցն այս քակել, բանալ,
Կամի՛ր որ երթամ գետափն աւազուտ՝
Գէթ խիճեր համրել թիւովն աստղերուդ։

Օր մը եթէ, Տէ՛ր, ալ ընդարմանամ՝
Գործելու անկար ես դողդոջ , զառամ,
Թոյլ տուր այցելել դեղձան կալն՝ հեռու՜ն,
Դիտելու աշխատ մշակն ու մրջիւն:

Ու օր մ՚եթէ, Տէ՜ր, դատես զիս անպէտ
Երազի խաղի պատրանքներուս հետ,
Շնո՜րհ՝ որ ըլլամ մութ անդունդէդ վար
Մութ խորշ մը լուսող շողիկն ոգեվար… :


Զոհական, «Աստուած հպարտ», 1956

Զոհական։ Եղեւիններ

Երկու կապոյտ՛   ծով եւ երկինք. խարակ մը սեպ, կամրաթոյր. 

Լանջքին՝   երկու եղեւիններ յամառօրէն ամրակուռ. 

Թեւատարած բարկ արեւի գրգանքին տակ, տենդագի՜ն, 

Իրենց շուքով, իջեր են ծով ըմպելու դողն ալիքին։

Ո՞ր անծանօթ ձեոք, կտուցէն ո՞բ մէկ թոչուն շնչահեղձ, 

Անհիւրընկալ այս բարձունքին՝   գոյգ մը հունտեր վար ձգեց… 

Ծուէն մը ամպ՝  խլուած սարէն, լուսնի արցունքն անապակ՝ 

Բացին ծիլեր, եւ շէկ շողեր տուին անոնց թեւ, հասակ։

Ո՜չ մէկ ագռաւ կը խիզախէ թառիլ անոնց կատարին, 

Կը տեղայ հո՛ւր արեգակն հոն ու կատաղի՜ է քամին,

Աղկիոններ յանդուգն հագիւ կը բանան թեւ, մահախռով 

Կեղերջելու թէ օրն հատած՝   կուգայ  գիշերն, անդոհո՜վ։

Անոնք՝ անհաս մարդէն, գիտե՛ն մարդն իր յոյսով խաչակիր. 

Կ՚անցնին շուքեր,  կ՚անցնին գոյ գե՜ր ցանած  մհրթ վարդ,  մերթ մոխիր 

Շիջումին տակ ասուպներուն կը լսեն ճիչն անձկայրեաց 

Յուսահատին, ճողփիւնովն հուսկ նաւակէն վար թողլքուած։

Բայց անգիտա՜կ մահուան ճախրին,  գարհուրանքէ ձերբազատ, 

Կը տրոփեն անոնք անդուլ, կ՛այտնուն հոյզով լիառատ, 

Կ՚առնեն ճաճանչ, կուտան զմրուխտ, ձի՜գ դէպի վեր կը մղեն 

Կանթեղներ փակ՝  իրենց ծոցին գրկած սաղմեր լուսեղէն…։

Հրդեհե՜ր է, բուստի՛ կարմիր, խարակն համակ, կենսալի՜ր։

Թէ գայ ձմեո, ձիւնամրրի՜կ, աւիշն անոնց չի սառիր. 

Կատաղութիւնն երր մութ ծովուն կաբկառի վեր խութերէն, 

Հազիւ ցօղուած, բաշերն իրենց հպարտօրէն կը թօթուեն:

Զո՜ւր տարափներ կը յամառին րանալ հերձեր, ամբածոց

Արմատներու կարժերուն դէմ կը խորտակի թափն անոնց,

Ջե՚ն աժգունիր թէ սպառնայ որոտն ահեղ, մահացու, 

Մշտադալա՜ր, խոյանքն ունին յաւերժօրէն ապրելու…։

Երանութի՜ւն զմրուխտափաո, բարձրագիսակ այս զոյգին, 

Երանութի՜ւն. չըլլա՛յ , մաշա՜ծ, աւերներու սուգն հագնին

Նման մարդուն գիտակցութեամբ իր մշտապէս տաոապող՝ 

Չըլլա՜յ, չըլլա՜յ փակեն իրենց Օր ու Երազն ոսկեշող…:

Զոհական, «Աստուած հպարտ», 1956

Զոհական։ Իմ կամքն եղաւ

Իմ կամքն եղաւ նոճիինն այս մենակեաց 

Որ հովիտի լանջակողին մոխրամած՝ 

Կարկաոելով յամառօրէն  դէպի  վեր, 

Գծեց կոնն իր,  ձեւեց հասակ եւ ստուեր:

Պահակ անշարժ իր հնաւանդ անդոհին 

Ան սպասեց  եւ կ՚սպասէ անձկագին 

Որ շառայլի՜ շուքն հովիւին բացակայ, 

Սրինգն որուն սօսափին մէջ դեռ կուլայ…։

Դէպի կապոյտն իր սլացքին՝ թխաթոյր

Գագաթն այրեց միջօրէի արեւն հուր,

Եւ շանթն ահեղ գիշեբ մ՚անամպ,  շողշողուն,

Հարուածեց կողն երբ կը նայէր … աստղերուն։

Սեպ վայրէջքի կողերուն՝  ձի՜գ, տենդագին 

Փնտոեց մերթ դող, մերթ գոլն հողի ընդերքին. 

Հերձերէն  սեղմ պահանգներու կիսայրեաց 

Իր  ջլապինդ արմատներովն իջաւ ցած,

Եւ աւիշին, ընձիւղումին ի խնդիր 

Սուզեցաւ  խո՜ր,   մխրնեցա՜ւ  լայնածիր, 

Մինչեւ յատակն հողին, ու հո՛ն,  քարերուն 

Յեսանափայլ փեռեկտեց Սիրտն անարիւն …։

Իմ կամքն եղաւ նոճիինն այս տենդահար 

Որ ցանկաց յար սլանալ վե՜ր , սուղիլ վա՜ր…։

Զոհական «Ճրագալոյց» Իսթանպուլ 1953

Jean-Baptiste Baronian à Maison de la Poésie et de la Langue française, Namur, Belgique

Rencontre avec Jean-Baptiste Baronian autour de son ouvrage « Dictionnaire Rimbaud ». Poète préféré des Français, Arthur Rimbaud est aussi l'un de ceux sur lesquels on a le plus écrit. Mais il n'existait à ce jour aucun ouvrage de cette ampleur. Une somme de portraits et d'anecdotes faisant le tour le plus exhaustif de l'univers du poète. Vente et dédicace de l’ouvrage en fin de soirée. Animateur : Rony Demaeseneer. Tarifs : 5€ - 2€.

Le 5 février à 20h : « Dictionnaire Rimbaud »

Maison de la Poésie et de la Langue française, rue Fumal 28 - 5000 Namur.

Infos & réservations : 081/22.53.49 – info@maisondelapoesie.be – www.maisondelapoesie.be

Jean-Baptiste Baronian born 29 April 1942 is a French-language Belgian writer of Armenian descent. He was born in Antwerp, Belgium. Baronian is a critic, essayist, children's book writer and novelist. He is a member of the Académie royale de langue et de littérature françaises and will present a book about Arthur Rimbaud on February 5 at 8:00 PM at the Poets House in Namur, Belgium. 

ՓԱՆՈՍ ՃԵՐԱՆԵԱՆ: ՃՆՃՂՈՒԿԸ

Կաղնեծառի կատարին թառած՝
կը չափչփէ
տարածութիւնն անծայրածիր
հեռուներուն,
մէկ մէկ թափ տալով
թռչիլ չգիտցող
հոգւոյս թեւերուն։

ՓԱՆՈՍ ՃԵՐԱՆԵԱՆ: [Աշուն է]

Աշուն է։
Վարդենիին շուրջ
տերեւներ կան բոլորուած...
Այսուհետեւ
ծառին վրայ ո՛չ մէկ թռչուն
պիտի թառի
իր ուրախութիւնը դայլայլելու.
փուշը միա՛յն,
փո՛ւշը վիրաւոր յիշողութեան
պիտի մնայ առանձին։

ՓԱՆՈՍ ՃԵՐԱՆԵԱՆ: [Նոճիները]

Գրչեղբօրս՝ բանաստեղծ Յակոբ 

Մանուկեանի յիշատակին

Նոճիները
շիրմաքարերու կողքին
գրիչներ են նրբագեղ.
ո՞վ իմանայ,
թէ ի՜նչ ի՜նչ տողեր կÿարձանագրեն
կէս-մութ կէս-լոյս երկնակամարին...
Վարը,
գրչեղբօր մը շիրմին վրայ
շիթ-շիթ կաթող անձրեւի
բառերն անգիր ես գիտեմ։

ՓԱՆՈՍ ՃԵՐԱՆԵԱՆ: Երկտողը

Ուզեցի
երկտող մը ուղարկել քեզի
աշնան
երամ-երամ գաղթող թռչուններու
նման
շարահիւսուած բառերով։
Կը յիշե՞ս
մեր տան շեմին
մութ-կանաչ փէշիդ գոյնով
բարտիի ծառը։
Ան եւս մօտս կանգնած
կը դիտէ թռչուններու գաղթը լուռ ու
մունջ
ու կը փորձէ շարունակ
յուզաթաթաւ իր ստուերով
արձանագրել
երկրորդ տողը տողերուս...։

Պետրոս Հերեան: Լոյս ... Լոյս ...

Երկնային կապոյտ եւ գորշ խաղերուն
Խիստ ծանօթ Տանդէն,
Եւ արաբներու մեծ Մութանէպպին,
Գինիի թասին մէջ զԱստուած դիտած
Մեր հարեւանի Խայամը գինով
Նոյն գիշերն իսկ քեզ այցի եկան...

Զքեզ դիտեցին, զիրար դիտեցին,
Եւ յոյժ զարմացան երբ ստուգեցին,
Թէ իրօք սիրտդ երկինք չես բերած...

Նոր դարու վերեւ մարգարէ մը նոր
_  Սուրբ Սեւակ անուն _
Լոյս եղիցի. _ մրմնջեց իր շրթներով պիրկ,
Եւ հսկաները այնժամ հասկցան,
Թէ սիրտդ, Երկրիդ
Ժայռերուն տակն ես կամովին դրած
Երկնային ճամբան _ արդէն գուշակած _ բռնելէն
առաջ
Դրեր ես սիրտդ
Ցեղին կարօտին ու տառապանքին քմայքին ներքեւ,
Եւ Տիեզերքի մէկ երեսին տակ լացող ու անոք
Որպէսզի չըլլայ մարդը Ափի մէջ,
Եւ որ չլռէ Զանգակի տունը սգաւոր ցեղին,
Որպէս յար հնչէ պատարագը մեր քու երեք ձայնով,
Որ եղիցի լոյս...

Թող լոյս եղիցի,
Ով առաւել մարդ, եւ առաւել հայ,
Եւ առաւել լոյս մեր մեծն Սեւակ...

ՊԵՏԻԿ ՀԵՐԵԱՆ

Sarah Giragosian: Leda

Afterwards, pregnant,
she moved into a third-floor apartment
and spent her cash on reprints.
And in them, the men,
the mythmakers, who heard her story
told in the bird’s words,
turned her—in picture after picture—
into tragic furniture or
a doll-body draped
around the roundness of the god
of gods, whose extended neck
lanced across her belly
and pinned her under
a mountain of feathers.

While the creatures grew and dabbled
within her, she drew portraits of herself
not as woman or beast,
but as machine—
a windmill with lines as hard
as her jaw and blades spotlighted
with wind lines.

To be efficient, quotidian, intact—
not Dutch nor quixotic:
this was her wish.
Flowerless, her landscapes were filled
with fissures in the earth, outlines
of cliffs as broad as giant’s legs,
and a narrow pass between them.

Forty days later, a twitching
and bustling inside the eggs
broke the spell of her sleep,
and she watched the creatures peck
and head-poke the encasings,
their progress slow,
more excruciating than exquisite.
She imagined all of them into existence:
chicks within a close-quartered mine,
tapping at the veins
where any light is a surprise
to newborn eyes and the slightest glint
might be the first sighting





of gold or an opening.

Այս կիրակի՝ Թորոնթօ

Sarah Giragosian: Eros

the fold in the belly;

                        love

                                (the verb)

                                        bouncy in its parentheses;

the giant squid’s foot-wide eye

                                      mostly veiled from us,

and the idea of its eighth arm

                         twining with another;

the thrill of restraint

                                          against desire,

                  the anonymity of the caretaker

who will anoint us

                          in our final bath;

the blindfold

                            and the lightness of the hand

               on the small of our back. 

Sarah Giragosian: The Last Animal

When we kill, we do it well.

I have paid to see their bones

encased in glass: rib cage,

incisors, broken femurs

suspended by wires. Skeletons

require care. Stuntwork. I’ve stroked

the memory of tortoise

in concrete parks, and loitered in halls

of heads and thrusting torsos.

When we kill, we do it well.

We strip the trees of music,

we miss the flowers, we forget

that metaphors are molecular.

When no one notes again

the inner tension of the crouching fox

before it vaults over the fence

or the hungry cat that enters a room,

tail swishing, to assert a mood,

who will notice the first signs

of the suicidal? Do not mistake me

killer, friend.

Sarah Giragosian: Zoo Dream

Below a vertical zoo, at the edge

of waking, I dream up a vast body

with a domed head, skin tougher than a tortoise’s,

and I —in the new tenancy of my elephantness—

test my trunk, a casual pendulum

as precise as a dragonfly’s landing,

and fan my ears like a lady shaking

out drapery.   Propulsion begins, as it must,

with the idea of mother; my own— I know—is away,

lost or exiled from this place of exile

and I must find her (laws of early love

transpose us). Beneath the crush of my legs,

the stairs sway and buckle, and each landing carries

a mewling and baying. Still I tramp for miles, searching.

Soon I am a pure tug, a handler’s dream.

Sarah Giragosian: Leftover

I have un-marbled your lunch pail

of its patina of jelly, its bloom of mold.

What to do now but finger the clasp, locked like a jaw?

Each little elegy I write

steers me farther from you, and still there’s this groping

for form. I find the dusky petals of your fingers

on the window glass and the walls;

you are whorled along the blurred rim of my vision.

I don’t write about heaven, just the oculus-moon,

the opening I see from below,

while I assign structure to this grief. I’ll keep you

in shoe boxes, albums, drawers: you’ll have to be dug out.

I thumb the unmiraculous

detritus of your life. All’s qualified and blessed—

all the echoes and distillations of you: plastics

and boxers, the grimed towels strewn

and eddying around the door, the dandruff pearled

on the dresser, the sweat line plumbed down the threadbare shirt.